အႏိႈင္းမဲ့ေကာင္းကင္

လူသားလူသားတိုင္းဟာ မည္သူမဆိုဘ၀အတြက္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ လူေတြခ်ဥ္းပါပဲ လူသားလူသား အမ်ားစုဟာ ဘ၀ကိုဘယ္လိုေနထိုင္ၾကရမယ္ ဘယ္လိုအေကာင္းဆုံး ံျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားရမယ္ဆို တာထက္ ဘ၀မွာလိုတာကိုျဖစ္ခ်င္တယ္ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ခ်င္ၾကတယ္ … ရွိသတဲ့ပိုရွိေအာင္လုပ္ခ်င္ၾကတယ္ ဘ၀မွာ အထြတ္အထိပ္ေနခ်င္ၾကတယ္ ဒါေၾကာင့္ လူ႕ေလာကရဲ႕ ၁၀၀% ထဲက ၉၉ % ဟာ ဒီလူသားေတြမို႕ ဘ၀ရဲ႕ အျငမ္းေအးဆုံးေနရာေနခ်င္ေပမဲ့လည္း အပူမီးမ်ားသာ၀င္တိုးကာ ေအးခ်မ္းတဲ့အရိပ္ေလးေတြ ေ၀းသတဲ့ေ၀း ေနၾကတာေပါ့ ။ ေလာကရဲ႕ ျငမ္းေအးတဲ့နရာဆိုတာ ေလာ ဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ နဲ႕ အေ၀းဆုံးေနရာပါပဲ …. လူေတြဟာ ဥစာရွိ၊ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀တဲ့သူနဲ႕……မရွိ ဆင္းရဲသား လူနဲ႕ေတြ႕ဆုံရာမွ ကြာျခားမႈမည္မ်ရွိေၾကာင္း အေျမာက္မ်ားေသာလူမ်ား သိရွိမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာေစလိုပါတယ္ ……

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရြာေလးမွာပါ ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေအးတူပူအမ်အရမ္းခင္မင္ခဲ့ၾကတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ပါ ငယ္စဥ္ကတည္းက သူတို႕ႏွစ္ဦးတစ္ေယာာက္ကိုတစ္ေယာက္္ေျပာၾကသတဲ့။ ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ဘ၀ပဲေရာက္ေရာက္ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ေၾကးဆိုတဲ့ ကတိေလးထားခဲ့ၾကသတဲ့ …တစ္ေန႕ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ဟာ ၁၀တန္း အသီးသီးေအာင္ျမင္ၾကၿပီး ကို၀ါသနာပါရာကို ယူျပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳဖို႕ ကြဲကြာသြားခဲ့ၾကကုန္တာေပါ့ တစ္ေယာက္ဟာ ထူးခၽြန္ေပမဲ့ အလြန္ဆင္းရဲရွာပါတယ္ တစ္ေယာက္ေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့ အသိုင္း၀ိုင္းထဲကေပါ့ ….အဒီမညီမ်တဲ့ ကြာဟမႈ႕ေၾကာင့္လည္း ဆင္းရဲ႕ရွာတဲ့သူငယ္ေလးဟာ ေက်ာငး္ဆက္မတက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ မိဘကို၀ိုင္း၀န္း ကူညီတာေပါ့ …

ႏွစ္ကာလရွည္ၾကာေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ဦးဟာ တစ္ေယာက္က လယ္သမားဘ၀ တစ္ေယာက္က ဆရာ၀န္ၾကီးျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္…လယ္သမားေလးမွာလည္း သူမိသားစု၀မ္းစာအတြက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာေဖြသလို ေဒါက္တာၾကီးမွာလည္း ရွိသတဲ့ရွိေအာင္လုပ္ခ်င္ ခ်မ္းသာသတဲ့ခ်မ္းသာေအာင္ ဆုိတဲ့စိတ္ကလြဲျပီး ၀ိညာဥ္ေရးေလာကမွာေမ့ေလွ်ာ့ကုန္ၾကတယ္….တစ္ေန႕ေတာ့ မျငင္းခ်မ္းေသးတဲ႕ ဒီေတာရြာတစ္ရြာမွာ အပစ္ခတ္ေတြၾကားထဲက ဆရာ၀န္ေလးေဆးခန္းေလးသို႕ လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာပါသတဲ့ အ၀တ္မွာလည္း မလုံမလဲ ညစ္ပတ္ေနျပီး ဒဏ္ရာၾကီးစြာရလာခဲ့သတဲ့ …

သူဆင္းရဲ ။ ။ ဆရာ၀န္ၾကီးခင္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုကူညီပါ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဒဏ္ရာၾကီးစြာရခဲ့ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္ၾကိး ကၽြန္ေတာ္ကိုမွတ္မိပါသလား ကၽြန္ေတာ္ဟာသင့္ရဲ႕ တစ္ခ်ိန္က ေအးဆူပူအမ် ခ်စ္ျမတ္ႏိုးးရပါေသာ သူငယိခ်င္းေကာင္းပါ ။ ထိုစဥ္

ဆရာ၀န္ ။ ။ ေဟ့ မင္းကြာငါ့ကိုအခ်ိန္မေတာ္လာႏိုးရသလား ဆည္းကမ္းမရွိလိုက္တာ ငါကအရင္လူမဟုတ္ဘူးကြ ကိုယ့္အဆင့္တန္းကိုယ္ျပန္ၾကည့္ပါအုံး ငါ့ကိုဒီလိုလာ ေႏွာက္ယွက္ရသလား မင္းကိုမင္းျပန္ၾကည့္ပါအုံး ရွက္စရာေကာင္းလိုက္တာ မကူညီႏိုင္ဘူးမင္းျပန္ေတာ့ ။

သူဆင္းရဲ။ ။ သူငယ္ခ်င္းမင္းဟာ တစ္ခ်ိန္ကကိုယ္ရဲ႕အခ်င္မင္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းပါကြာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုကူညီပါ မင္း္သာမကူညီရင္ ကၽြန္ေတာ္မၾကာခင္ ေသသြားရလိမ့္ ။ ့

ဆရာ၀န္။ ။ ေဟးဒီမွာမင္းဟာ ခုငါ့သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ဘူးကြ မင္းလိုသူေတာင္းစားမ်ိဳးနဲ႕ မင္းကိုငါ သူငယ္ခ်င္းလို႕ေခၚရေလာက္ေအာင္ မင္းကိုယ္မင္းျပန္ၾကည့္ပါ ျမန္ျမန္ထြက္သြား ခုခ်ိန္ငါ့လူနာၾကည့္ရမယ္အခ်ိန္ မဟုတ္ဘူုးကြ မင္းဟာမင္းေသေသရွင္ရွင္ ငါမသိဘူး။

ဒီခ်ိန္မွာ သူဆင္းရဲေလးမွာ ဒဏ္ရာၾကီးစြာနဲ႕ ရြာကိုျပန္လာရာ လမ္းတစ္၀က္အေက်ာ္တြင္ ေသဆုံးသြားသတဲ့ ။ မနက္မိုးလင္းေရာက္ေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ထဲဆင္းဖို႕ သြားလာတဲ့ ရြာသားတစ္ေယာက္ျမင္ေတာ့ ရြာထဲကိုျပန္ေခၚေဆာင္ကာ သက္ဆိုင္ရာကို ျပန္ပို႕လိုက္တာေပါ့ ။ သူဆင္းရဲေလးမွာ အစိမ္းေသနဲ႕ ေသေလေတာ့ ဆရာ၀န္းၾကီးကို အျမဲေျခာက္လန္႕ ေနတယ္တဲ့ မၾကာပဲ ဆရာ၀န္းၾကီးပါဆုံးသြားပါတယ္။

ဒီပုံျပင္ေလးဟာ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေပမဲ့ ရြာငယ္ေလးတစ္ရြာက တကယ္ျဖစ္ေလးေလးေတြမို႕ပါ လူေတြဟာဘယ္ရက္ေသၾကမယ္ မသိၾကတဲ့လူသားေတြပါ၊ ေလာကဓံရဲ႕ လက္ျဖားမႈေအာက္မွာပဲ အလူးအလဲၾကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္ ေလာကရဲ႕ ကာယနဲ႕ ၊ ညာဏေရးအတြက္ ဦးစားေပးၾကိဳးစားရုန္းကန္ ခဲ့သလို ၀ိညာဥ္ေရးမွာလည္း မေပါ့အပ္ မေမ့သင့္ေၾကာင္း လူဆင္းရဲ လူခ်မ္းသာ ဆိုတဲ့အဆင့္တန္းလည္း မခြဲျခားသင့္ေၾကာင္း ဘုရားသခင္ဖန္ဆင္းကတည္းက လူသားတိုင္းဟာ သူ႕ပါရမီနဲ႔သူရွိတဲ့ေၾကာင္း ေျပာၾကားခ်င္ပါတယ္။